dinsdag 10 december 2013

Het Paard van Ditzo

- Column over 'Kijk kanker de wereld uit' -

Mag je kritiek hebben op een bedrijf dat 1 miljoen euro doneert aan onmisbaar kankeronderzoek? Ik ontkom er helaas niet aan...

Heel even was er dat moment van euforie. Niet in de laatste plaats vanwege dat fijne zinnetje. ‘Een zorgverzekeraar moet vooral hart voor de zorg hebben’. Want gek genoeg, zo weet je, is dat minder voor de hand liggend dan je zou denken. Ook de rest komt aangenaam verfrissend binnen.
‘De sector is te ver doorgeschoten… honderden miljoenen in marketingcampagnes’.
Met bescheiden resultaat, wordt erbij verteld. Lang niet genoeg in ieder geval om die bedragen te verantwoorden. Kortom, verkwisting galore. Dat moest dus anders kunnen. En niet heel ingewikkeld zijn. Kortom, 1 miljoen euro, direct naar kankeronderzoek. Verdomd goed doel. Verdomd goeie actie. En misschien nog wel fraaier, daarmee eindigt het niet. Want wat Ditzo betreft wordt met het doneren ‘een signaal naar de markt afgegeven’. 
Well spank my ass and call me Shirley, Can I Get An Amen.

Helaas volgden al vlot de kleine lettertjes. Branche ironie.
In het kort: Ditzo doneert als jij kijkt of deelt.
Velen vonden dat een geweldig idee. Ik niet. Sterker nog, en laat ik het zo cynisch stellen als ik het bedoel: onder de vlag van kankeronderzoek is Ditzo toch vooral ook ter meerdere eer en glorie van zichzelf bezig.
Oprecht was geweest: 1 miljoen euro doneren. Punt.
En mag je daar dan ruchtbaarheid aan geven? Natuurlijk. Stuur een persbericht, geef een interview. ‘We’ delen het vervolgens wel uit onszelf. Simpelweg omdat zo'n waanzinnig en waardevol gebaar met liefde gedeeld wordt.
Daar heb je geen reclamebureau voor nodig. Ook geen filmpje. Of kek allitererend copyregeltje. In dat opzicht mogen we blij zijn dat deze actie niet twee jaar eerder is uitgerold, want dan mochten we ongetwijfeld ‘kanker de wereld uit liken’.
Wat het argument betreft dat het kijken en delen juist is gedaan om zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan het onderzoek te geven: daar valt inderdaad weinig tegen in te brengen. Maar het blijft wel degelijk een Paard van Troje. Meeliften op iets moois. 

Er zijn er genoeg die zeggen: Nou en? Dat mag toch? Maar dan laat je je verblinden door het goede doel. Natuurlijk is het evident dat die 1 miljoen, linksom of rechtsom, ‘the bigger picture’ is. Het zou alleen prettig zijn als Ditzo volslagen eerlijk was geweest wat betreft hun bigger picture. Want onderaan de streep staat gewoon het vertrouwde doel: overstapzieltjes winnen.

Niets mis mee. Echt niet. Maar laat de mooie woorden eromheen achterwege.

Als je dan iets wilt doen aan die honderden miljoenen euro’s die nodeloos worden gespendeerd aan marketing… Als je dan zo bloemrijk stelt dat een zorgverzekeraar vooral hart voor de zorg moet hebben... Als je dan beweert een signaal aan de markt te geven… Put your money where your mouth is.

Niet met een eenmalige campagne. Sta dan echt op. Geef geen signaal, verander de markt.
Steek die miljoenen in een premieverlaging, zodat zorg weer voor meer mensen betaalbaar wordt. Kies elk jaar een goed doel. Sterker nog, kies er meerdere, er zijn er genoeg. Waar je dat allemaal van betaalt? Van ons. De consument. De winst. Een deel van onze premie structureel naar… de zorg. Noem het poëtisch. Scheelt bovendien een hoop collectebussen.

Dan geloof ik je. Dan heb je me. Dan deel ik je.
En ik hoef er niets voor terug. Je hebt het immers al gegeven. 


Auteur is creative director bij bone/SVBmedia en meende het gegeven paard in de bek te moeten kijken.

vrijdag 25 oktober 2013

Over porno, toeval en 1080p HD Full Movie


Ik stuitte bij toeval op porno. In de Engelse taal is daar het woord ‘serendipity’ voor uitgevonden, maar je kunt je afvragen of ze daar ook porno bij in gedachten hadden. 
Bij nader inzien bleek het om anti-porno te gaan. Dat klinkt dusdanig intrigerend dat de vraag hoe iemand toevallig over porno struikelt al snel minder relevant lijkt. Als het er op aankomt stelt nieuwsgierigheid overzichtelijke prioriteiten.
Het filmpje liet een fragment uit een documentaire zien. Drie pornoliefhebbers uit Groot-Brittanië mogen ‘een rondje porno’ maken in Los Angeles. De makers hebben het programma de klinkende titel ‘Date My Pornstar’ meegegeven. Volgens het bijschrift pakte de ervaring iets anders uit dan de liefhebbers zich hadden voorgesteld. Die voorstelling laat zich raden. Zonder uitzondering zijn ze er heimelijk vanuit gegaan een keertje seks te mogen hebben met een pornoactrice. Op z’n porno’s. In gedachten hadden ze naar beneden gekeken, en grote ogen keken gulzig terug, terwijl een al even gulzige mond te werk ging alsof ze de laatste lul op aarde hadden. Ze spuugde er zelfs een paar keer op.
Het liep iets anders. Zo vonden ze zichzelf terug op de set van een low-budget film die uitmondde in een orgie, ‘which left them traumatized’. Een zin waar je als lezer wat mee kunt.
Als afsluiter stond een ontmoeting met een voormalig pornoster op het programma, die zelfs de hint aan een prettig gevoel in de onderbuik vakkundig neersabelde. In een notendop: chlamydia na haar allereerste scène, pijnstillers voor anale seks, anale en vaginale scheuringen en nog een korte anekdote over haar keel die tijdens een gangbang begon te bloeden.
Kortom.
Het liefhebberschap leek er goed uitgeramd bij de drie, die vervolgens de typische mannenhouding aannamen die zich het beste laat omschrijven als nederigheid. Het gros van ons gaat ervan uit dat die houding misschien ook nog wel tot neuken zou kunnen leiden.

Ik besloot de gehele uitzending te bewaren voor later [hier], waarna de willekeur van een paar muisklikken me naar een juweel van een YouTube pagina bracht [hier]. Een greep uit het aanbod: GROUNDHOG DAY Full Movie 1080p HD, SPLASH HD 1080P Full movie, What About Bob ? [sic] Full movie, Kickboxer full movie in hd-1080p (greek subs), The Lawnmower Man HD 1080p Full Movie, Bill and Ted’s Excellent Adventure (full movie), Boyz ‘N the Hood (1991) FULL MOVIE 1080P BRip.
Die films kun je ook gewoon downloaden, natuurlijk.
Maar kom er maar eens op.

donderdag 24 oktober 2013

Klein levensgeluk


Vandaag kocht ik een jas
in de Lidl
Op het etiket
staat dat je er zonder
een centje pijn
bij -10 
mee naar buiten kunt

Zelf gehoord...


...Een radiopromo die zich liet beluisteren als een klaar-terwijl-u-wacht gedicht van Nico Dijkshoorn: 

Win een cursus koeknuffelen
voor twee
Even een paar uur
onthaasten in de stal en
daarna genieten van
een overheerlijke barbeque

dinsdag 12 februari 2013

Voorspel, altijd lastig


Het probleem met voorspel, je weet nooit waar je aan toe bent.
Dat begint al bij het woord zelf. Voorspel. Verzonnen door iemand die het nodig vond een onderscheid te creëren. Tussen het gefoefel en het neuken. Dat daar geen misverstand over bestond. Een man met een witte jas en een clipboard, ergens in de jaren ’50. Niemand die hem een strobreed in de weg legde. Wat wist je nu helemaal in die tijd. Wekelijks werd proefpersonen bijgebracht dat zij zich ‘voor nu dienen te onthouden van de daad’.

En zo worstelen wij ons, ruim een halve eeuw later, nog altijd dagelijks door het kaartenhuis aan gebruiksaanwijzingen waar voorspel op balanceert. Waarbij wij slaat op ons, mannen. Dat daar geen misverstand over bestaat. Vraag de gemiddelde man naar zijn idee van voorspel en zonder uitzondering zal het antwoord zijn: ‘Als zij beneden begint, en dat ik haar daarna op het bed gooi en dan de rest... Nou ja, dat dus’.

Vrouwen hebben hier een iets ander beeld bij. Die zien een pad dat jij moet afleggen. Dat pad gaat doorgaans niet rechtdoor. Er zijn wegversperringen geplaatst. Ervoor staan poortwachters, die je subtiel laten weten dat er dan wel slingers mogen hangen, dat wil nog niet zeggen dat jouw naam al bovenaan de gastenlijst prijkt. Langs het pad hangen luidsprekers. Je rent, kruipt, tijgert, hinkelt, hijgt. Net zolang tot er uit die luidsprekers klinkt dat je door mag gaan. Moét gaan.

De volgende keer begin je vol goede moed. Je snapt het nu. Misschien duurde het even, maar je hebt geïnvesteerd. Dat zou liefde kunnen zijn. 
Daar ga je. Niet te snel. Eerst tongzoenen. Niet voor de vorm, met overtuiging. De juiste techniek kan de eerste barrières doen smelten. Nu doorpakken, maar gedoseerd. Met je mond beroer je haar tepel. Eerst links, dan rechts, waarna je blijft hangen bij haar favoriete kant. Die verschilt per keer, maar dat geeft niks. Dat weet je nu. Je hand daalt af naar haar kont, die je streelt. Ferm, met een zweem van gevaar. Het gevaar dat haar laat weten dat het elk moment kan omslaan. Het gevaar dat je beste vriend is. Je hand glijdt van haar kont, over haar dijbeen, om te blijven rusten op het plekje dat je voor nu nog even met rust laat. Ze zucht. Eerst bijna onhoorbaar, dan onmiskenbaar.
Het is de zucht die elke man vreest. Je kijkt op. En hoort vragen of je haar niet eens gewoon een keer kunt nemen zonder dat kleffe gedoe.

De wegen naar het vrouwelijk orgasme zijn ondoorgrondelijk. Dat weten wij als geen ander. We omarmen het zelfs. De variatie, de spanning, de speurtocht, de triomf, de ontlading. Het beste medicijn tegen sleur. Sleur is nooit je beste vriend.
Maar zo heel af en toe, een keer of wat, is het helemaal niet erg als bepaalde wensen van tevoren op tafel worden gelegd. Mag resultaat worden verkozen boven romantiek. Zodat je als man kan thuiskomen. Om gerustgesteld te constateren:
‘Ah.. dinsdag. Eerst bipsvingeren, gezellig’.

maandag 21 januari 2013

Denny

- Gepubliceerd op hardgras.nl -

Op de dag dat de wereld niet verging leiden twee spelers onaantastbaar de dans in Alkmaar. Toch wordt het meest gedenkwaardige moment van AZ – Twente niet geregisseerd door Nacer Chadli of Adam Maher. Een moment van enkele seconden slechts, onbewust vastgelegd door de camera, verscholen tussen de plichtplegingen van de obligate wissel tegen het einde van een wedstrijd.

Leroy Fer loopt richting zijlijn. De stand op het scorebord is een geflatteerde, maar dat is niet van zijn gezicht af te lezen. De voetballer die als winnaar van het veld stapt doet niet aan geflatteerd, hij spreekt over afdwingen. Leroy buigt voorover, haalt een hand door het gras en slaat een slordig kruisje. 
Denny Landzaat staat geduldig te wachten aan de zijlijn. Denny Landzaat. Die uit bij Villareal het middenveld overstak en scoorde omdat Co Adriaanse dat zo bedacht had. Een halve blik, een aanraking. Veel meer krijgt Denny niet als de wissel definitief plaatsvindt. 
De regie blijft bij Fer, die kort wordt gekoesterd door McCLaren. De laatste voelt de camera branden. Hij legt beide handen aan weerszijden van zijn riem en trekt de pantalon een stukje omhoog. Nu de blik verstrakken en vervolgens de ogen iets samenknijpen. McCLaren weet dat elke seconde telt. Hij verheft zijn stem. Dat niemand eraan twijfelt wie de lijnen uitzet. ‘DENNY! DENNY!’. We zien niet meer of hij er nog iets bij gebaart. We zien Denny Landzaat op de rug richting middencirkel rennen, anoniem bijna. 

Denny Landzaat. Die zelden tot nooit door de ondergrens zakt. Die meer verdient dan de figurantenrol die hem nu werd toebedeeld door Fer en McCLaren. 
Als ik Denny was zou ik eens gaan rondbellen. Nog een jaartje bij een club die kan verrassen. Een RKC. En dan 34 wedstrijden lang afscheid nemen. Door wekelijks 90 minuten lang op exact de juiste plek te staan.

dinsdag 8 januari 2013

Wedstrijdje


Ik nam de fiets. Vooral omdat de auto er niet was. Of eigenlijk alleen omdat de auto er niet was. Ik maak me daar nog net niet genoeg zorgen over. Zoals er ook van het beoogde hardlopen vooralsnog niet heel veel terecht komt. Gelukkig kan ik dat, in ieder geval bij anderen die ook niet hardlopen, voorlopig nog wijten aan het weer. En dat het vroeg donker is. Want de ideale route, die is maar matig verlicht. 
Het genootschap van de non-sportieven laat zich optekenen in excuses en drogredenen.

Nog geen seconde nadat ik de bocht om was gefietst en de bushalte in het vizier kreeg gleed het luie alternatief over de rotonde. Van alle voorspelbare gedachten die er op dat moment opborrelden, maakte de laatste iets los dat ik bijna vergeten was.
Wedstrijdje.

Het was een kwartier fietsen, ongeveer. Op papier een verloren wedstrijd. Maar de bus moest meerdere haltes aandoen, en reed op tweederde van de route zeker twee minuten om. Ik schakelde een versnelling hoger en begon door te trappen. Zoals me dat ooit was bijgebracht door een fysiotherapeut. De pedalen precies onder het gebied tussen de tenen en de bal van mijn voet. Als een Hollander, had hij er dwingend bij verteld.

Na hooguit 20 seconden hoorde ik het gebrom van een groot voertuig steeds dichterbij komen. Het moment waarop ik werd ingehaald door een vrachtwagen, en niet door de streekbus, was het laatste zetje. Ik stampte door en zag verderop de volgende halte al opdoemen.
Winst. 

De schwung kwam erin. En de vraag hoe iemand zoiets een uur volhoudt. 
Kort oponthoud bij het stoplicht, maar nog altijd geen bus. Ik had me voorgenomen niet om te kijken. Alsof dat de nederlaag zou afroepen. De spoorwegovergang kwam in het vizier. Een kritiek punt, halverwege de route. Ik schakelde een versnelling lager voor de lichte klim om in grote slagen door te pakken op het moment dat het voorwiel het spoor raakte. In mijn hoofd hoorde ik woorden als ‘roetsj’ en ‘woesj’. Direct daarna het signaal dat beslissend was. Een aankomende trein. Misschien wel twee. De spoorbomen achter me gooiden de wedstrijd in het slot. 
Voor het eerst keek ik om. De bus was 10 seconden te laat geweest. En stond nu onwetend seconden te morsen. Ik reed de helling af en slaakte een ingetogen kreet. In de wetenschap dat het nu slechts uitfietsen was. 

Later die dag dacht ik terug aan dat moment. Op een damesfiets met mandje voorop een race aangaan met een bus. Een race waar niemand weet van had. Eindigend met een ingetogen kreet. En ik vroeg me af waarom ik, praktische bezwaren daargelaten, niet dagelijks zoiets deed. Maar in dat laatste schuilt vermoedelijk het antwoord.

woensdag 2 januari 2013

Opgelucht


Ik vergeet
de laatste tijd
regelmatig mijn aansteker
en merk dat ik daar
meer van slag
door ben dan
wanneer ik mijn
telefoon even niet heb.

En toch vraag ik
me weleens af of
het gepast is
om opgelucht adem
te halen als ik
dankzij het vuurtje
van een vreemde
weer kan inhaleren.