donderdag 9 augustus 2007

Dood vogeltje


Mijn slaap hangt slap
tegen de touwen maar is
allesbehalve verslagen.
Ze streelt, zoent, knijpt.
Zachtjes, maar te hard voor
het bewustzijn.

Te vroeg, te licht, te laat.
De foetus zoekt zijn houding
maar is futloos. Eenzijdige
lust of gedeelde wens?
Een ochtendlul maakt
nog geen ochtendmens…

woensdag 8 augustus 2007

Loveland. Just say no


House. Wie wil er serieus iets over schrijven? Je hoopt oprecht dat niemand het ook maar overweegt. Tot je volledig onverwacht in een hinderlaag loopt. En er domweg niets anders op zit. Wanneer je ‘m zonder spuug en waarschuwing ontvangt ga je immers niet in een hoekje zitten bloeden. Dan dient er snoeihard te worden teruggeslagen.

Loveland. Voor het schamele bedrag van € 51,- was je er bij, zaterdag 4 augustus 2007 in het Sloterpark. Hiervoor dienden sommigen slechts anderhalf uur in de rij te staan. Eens kijken. Deze mensen arriveerden om 15.00 uur. Het festival duurde tot 23.00 uur. Normaliter zou je dus zo’n 8 uur hebben om te Lovelanden. Vond de organisatie vermoedelijk toch wat gortig. Doe maar anderhalf uur wachten dus. Een voorrecht waar je dus slechts een goede € 9,50 voor betaalt, zo leert een snelle rekensom. Maar hé, dan heb je tenminste ruim de tijd om je drugs te verstoppen. Natuurlijk werd er niet echt gefouilleerd, maar de anticipatie…de spanning… Onbetaalbaar.

Eenmaal binnen weet je, die ellende van net, ben ik sneller vergeten dan je mdma-poeder kunt zeggen. Wel eerst even bonnen kopen. Het is warm, dus goed drinken is het devies. Voor € 10,- heb je één ‘plaatje’, met negen bonnen. Altijd prettig, een oneven getal. Want je betaalt voor alles in even getallen.

“Maar dan hou je er toch altijd eentje over?”

Ja? En? Dan koop je er toch nog negen bij. Amateur. Dezelfde klantvriendelijkheid die je in De Arena krijgt hoor.

Oh ja, het is warm. Daar moet op gedronken worden. Hmm, wat water op z’n tijd is dan wel welkom. Dat begrijpt de organisatie ook wel. Dus is er water in overvloed. Kost je maar vier bonnen! Net zoveel als twee biertjes.

“Net zoveel als twee biertjes??”

Ja ja, maar dan krijg je ook wel 0,5 liter. Zeg nou zelf, een kleine € 4,50 voor een halve liter water…

“Hebben daar Engeltjes in gepist dan?”

Nou, dat gerucht gaat wel inderdaad. Over pissen gesproken. Eerst maar even doen. Het festivalterrein moet verkend worden, maar met een volle blaas is het gewoon niet hetzelfde. Even wachten, nog even wachten, nog héél even wachten, beetje dringen en we mogen. Tenminste…een wat? Een stempel? Om te pissen? Juist.

Nou, doe maar dan, zo’n stempel. Geinig.

Kost één muntje. Ja, stom, logisch. Maar daarna is het wel gratis. Met stempel. Oké.
Nou ja, terecht. Je wilt niet weten wat voor onmenselijke taferelen je doorgaans aantreft op die toiletten. Dus dat de organisatie zo’n € 11.000 van het publiek vraagt om de boel een beetje ‘toegankelijk’ te houden…’t is eigenlijk een fooi.

Het eerste toilet is volledig ondergescheten. Volledig. Is ook niet leuk, dysenterie. Lullig ook voor de toiletjuffrouw. Maar goed, die wordt er wel naar betaald.
Toiletjuffrouw? Toiletjuffrouw? Hallo? Ach, die zal ook wel even dansen zijn. Het is tenslotte feest.

Inderdaad! Feest. De blaas is geleegd, dus even snel wat water kopen en we kunnen. Top.

“Zei je ‘dop’?”

Nee, ik zei top. Maar inderdaad, zelden heb ik een eenvoudig voorwerp als een dop zo zien schitteren. Door afwezigheid welteverstaan.

“Maar zonder dop kan ik dat flesje niet echt lekker bewaren. Kan ik straks direct weer een nieuwe kopen!”

Geef de man een sigaar.

Oké. Genoeg is genoeg. Alle rijen zijn getrotseerd, de doploze waterflesjes worden stevig omklemd... Kortom, de hoogste tijd om eens wat échte sfeer te gaan proeven.





Goed. Iedereen die ook maar ooit naar een leuk festival is geweest weet wat het is; échte festivalsfeer. Op Loveland moet die haast wel onder eerder genoemde berg stront hebben gelegen. Een onverwachte tegenvaller. Zoals de website immers beloofde (over serieus over house schrijven gesproken):

"Vorig jaar was de eerste waanzinnige editie van Loveland Festival. Bezoekers waardeerden de unieke locatie, vooruitstrevende programmering en intieme sfeer enorm. Op zaterdag 4 augustus is het vervolg! Hoewel het festival 2x groter is, blijft door de beperkte kaartoplage de intimiteit en het sfeervolle karakter gewaarborgd."

Waar te beginnen, waar te beginnen…
Bij het begin dan maar. Althans, het begin voor de bezoeker: de hemeltergende rij bij de ingang. Men heeft het over ‘een beperkte kaartoplage’. Laten we het er maar op houden dat 'beperkt' vanaf zaterdag 4 augustus 2007 een wat rekbaarder begrip is geworden.

De intimiteit. Met een mannetje of 10.000. Is dat dezelfde intimiteit die je in vluchtelingenkampen aantreft? Of was het de intimiteit die werd veroorzaakt door de sociale medehouser die door je heen wilde lopen? Of dacht dat rijen bij de eettentjes het beste met aggresiviteit geslecht konden worden? Is ook niet makkelijk, coke.

Los daarvan, laten we elkaar nou geen geheelonthouder noemen. De enige intimiteit die je doorgaans aantreft op evenementen als deze zijn van het gehalte: “Jij bent ook uit je knijter hè, haha!”, of “Hé, wie draait er nu?”. En oké, hier en daar nog de obligate pillenknuffel.

Obligaat…Obligaat…die term diende nog ergens voor… Oh ja. Dat was het. Voor de muziek. Vooruitstrevende programmering?? Voor Rusthoeve De Schuimbek ongetwijfeld, maar voor een festival als dit? Dat zich bovendien niet bescheiden profileert? Er zijn mussen gesignaleerd die hoofdschuddend over het park vlogen. Wat een zeldzaam tragische, herstel, trage, saaie en – hadden we obligate al gehad? – juist, obligate beatpourri.

“Hé! Ik dans al een kwartier exact hetzelfde!”
“Ha, wow, ik ook!”
“Moet je dit pasje zien!”
“Wow! Nieuw?”
“Nee, exact hetzelfde!”

Heel even vestig je nog je laatste sprankje hoop op de DJ. Die zal toch wel zien dat een complete main area evenveel enthousiasme aan de dag legt voor zijn set als een naaktslak voor een peloton wielrenners? Nou. Nee. Navelstaren is tijdrovender dan je denkt.
Is er dan helemaal niets positiefs te melden?

Natuurlijk wel. Bacardi bleek zich ruim aan het quotum te hebben gehouden voor het in dienst hebben van mensen met een ‘uitdaging’. Het autistisch kwartet dat het daar presteerde 20 minuten over je caipirinha te doen levert ongetwijfeld een fijn stukje subsidie op.

“Maar die caipirinha kwam toch rechtstreeks uit een flesje? Hoefde toch alleen ingeschonken te worden?”

Zeg, heb jij inmiddels niet genoeg sigaren?

Ook bij de eettent voelde je je als klant de koning te rijk. Je bestelt bijvoorbeeld een broodje tonijnsalade. Die is op. Dat kan natuurlijk. Dan besluit je in plaats daarvan dan maar een broodje gezond te nemen. Die maakt men voor je. Op exact hetzelfde moment dat het broodje gezond op de toonbank wordt gelegd, komt een verse lading tonijnsalade binnen. Geweldig! Kun je toch nog het broodje eten wat je wenste! De lieftallige broodjesassistente is een andere mening toegedaan.
“Nee, sorry, het broodje gezond is al over de toonbank gegaan. Die mag ik niet terugnemen van de organisatie.”

Als de organisatie het zegt, dan gehoorzaam je. Zo is het. Mochten onze Oosterburen op een dag weer een bepaalde neiging tot annexatie niet kunnen onderdrukken, dan ligt het bruine hemd gestreken en wel voor je klaar. Moffenhoer.



Ongetwijfeld zijn er genoeg mensen die het een fantastische happening vonden, Loveland. Je hebt ze er immers altijd wel tussen zitten. Toch. In dit specifieke geval: welke drugs hebben jullie in godsnaam gebruikt? Nee, echt.

Denkend aan Loveland 2008, kan nu wel al gesteld…

…Even serieus! Wat hebben jullie gebruikt? Is nieuwe hè? Waar haal je dat?
Want wie weet heeft de organisatie er iets aan…