Failliet

Als je een huis koopt – en specifieker, laat verbouwen – zijn er een aantal dingen die je vantevoren van meerdere kanten meekrijgt. Zoals dat gaat zijn dat de dingen die je verkiest te negeren. De gevolgen laten zich vangen in steekwoorden en -zinnen als: geld, schulden, is dat wel verstandig, daar moet je doorheen kijken, geld, maak je niet druk, schulden, alles komt goed, daarvoor moet u niet bij mij zijn, factuur, daar gaat u geen spijt van krijgen, nee nee.. dat is ex-btw, kredietlimiet, ik ben maar de monteur, geld, u hoort van ons, termijnen, dat kunt u nu wel zo zeggen, schulden.

Het mentale failliet houdt hierin bijna gelijke tred met hetgeen zich onder en boven de streep van je bankrekening afspeelt. Ik ben er nog niet uit of degene die ooit zei dat geld niet gelukkig maakt nu heel rijk of juist heel arm was. Veel wijsheid dicht ik hem hoe dan ook niet toe.
Datgeen echter wat je écht over de rand duwt: de teloorgang van het werkethos van de mensen aan wie je al je geld afdraagt. Het is een erger failliet, het morele.

In de wereld van vraag en aanbod leidt dat tot een trieste conclusie. Dat alles te koop is. Maar als het op eer, liefde en betrouwbaarheid aankomt, en je moet kiezen tussen werklui enerzijds en de vergeten dame op de hoek met de gebroken glimlach anderzijds, zet je geld dan op die crackhoer.
It's a safe bet.