woensdag 20 januari 2010

Toonaangevende gitaarbandjes

Er was een tijd dat ik mij weleens in oefenruimtes begaf. Vrienden speelden gitaar in hun eigen bandje. Toonaangevende gitaarmuziek, daar ging het om. Het was de tijd van de Grunge, gevolgd door de hoogtijdagen van Metallica. Drie uur lang zaten we dan in een semi-geluidsdicht hok. Zij speelden, ik luisterde. Naar wat ik nu vermoedelijk zou bestempelen als een gigantische pleurisherrie. Heel soms pakte ik ook eens de microfoon. En probeerde dan in volle ernst Eddie Vedder van Pearl Jam na te doen. Ik had toen nog lang haar. En ik blowde. Maar bovenal geloofde ik in introspectief gemurmel en getergde, maar melodieuze uithalen. Wij allemaal geloofden daarin. In de mannen van het lange haar en het plectrum. De wiet voegde je er zelf aan toe.

Mijn passie bleek uiteindelijk niet zo sterk als die van mijn rockende vrienden. Zes uur lang U2 DVD’s kijken, pingelen en joints draaien in het huis van degene wiens ouders op vakantie waren, dat was een standaard vrijdagavond. Op een gegeven moment besefte ik: dit is niet mijn wereld, hier valt niet meer tegenop te blowen.

Vanochtend las ik De Metro iets over een nieuw bandje. Er werd gesproken over toonaangevende gitaarmuziek. Ze schijnen het helemaal te gaan maken. Toonaangevende mensen uit de industrie bemoeien zich er in ieder geval al mee, kortom, dan weet je het wel. Die mogen binnenkort komen blitzkriegen in De Wereld Draait Door. Bij het artikel was een foto geplaatst van de band. In één keer begreep ik weer waarom mijn liefde voor toonaangevende bandjes steeds meer haat had toegelaten. Het zijn de promotiefoto’s. Die bij elke band, of ze nu stadions platspelen of de garage van hun moeder, een gekwelde onderstroom moet suggereren. Ik word daar krankzinnig van. En moedeloos. Altijd vier of vijf bandleden die in het niets staren, naar de grond of iets in de verte. Geen hond die daar op de grond of in die verte ooit iets heeft gezien. Behalve de bandleden. Die zien platgetrapte madeliefjes, napalmbaby’s, emotieloos masturberende huisvrouwen, zwarte sneeuw, tragische liefdes, uitzichtloze arbeiderswijken en zelf-mutilerende emo-meisjes die ‘s nachts de ogen sluiten en op hun lippen de vinger voelen van hun vader, die
sussend bij ze binnendringt.

Toonaangevende gitaarbandjes, de wereld is niet zo somber als jullie menen te moeten uitstralen. En mocht alles nu toch vergaan… Ja, natuurlijk mogen jullie dan vooraan staan.

3 opmerkingen:

Ettema zei

hihihi, dank!
ik voel me als 36 jarige emo best enigszins aangesproken, en anders, zie youtube, alive de brug, dan weet je genoeg.
gelukkig
a. hebben we de foto's nog
b. kwam tijdens de grunge ook de vooruitstrevende hakkenbar opzetten, want dat was wel heel normaal.

Nicole zei

Die foto's ja! Jun heeft er ook nog een paar van liggen, LOL!

Sisu zei

'Die zien platgetrapte madeliefjes, napalmbaby’s, emotieloos masturberende huisvrouwen, zwarte sneeuw, tragische liefdes, uitzichtloze arbeiderswijken en zelf-mutilerende emo-meisjes die ‘s nachts hun ogen sluiten en op hun lippen de vinger voelen van hun vader, die sussend bij ze binnendringt.'

Ik heb met open mond gelezen. Terwijl ik dacht: 'Damn kon ik het zelf maar zo formuleren'.

Rock on!