Club met ballen

Amsterdam huilt, waar het eens heeft gelachen. Het seizoen is nog maar koud begonnen en de achterban mort. Alweer. Of eigenlijk, nog steeds. Over de redenen hoeft niet lang te worden uitgeweid. Beleidsbepalers lijken meer oog te hebben voor de score op de beurs dan de score op het veld. Toch vragen diezelfde beleidsbepalers de supporters vooral in de trein te blijven zitten voor de reis die nog in het verschiet ligt. Gelet op waar die reis heengaat, zullen de supporters zich in een mono-rail wanen.

Zoals zij zich ook in een sponsortent in het Amsterdamse Bos zullen wanen, mochten ze zich vijf minuten tussen bestuur en ‘belanghebbenden' begeven. Amstelveense Football Club Ajax. Een Voorzitter uit de advocatuur, een Algemeen Directeur met een cricketverleden. Dat laatste werkte alleen in De Wondersloffen van Sjakie. De meeste trainingsuren hebben ze ongetwijfeld gestoken in het verfijnen van hun lach. De lach van een manager. Een manager uit het bedrijfsleven.

Jammer alleen dat het steeds minder roemruchte Ajax geen bedrijf is maar een voetbalclub. Nou mag in het voetbal de waan van de dag gelden, dat is nog altijd niet de waan van de beurs. Dat is dus niet kijken naar de koers van het aandeel. Dat is kijken naar de koers van het team, en het aandeel van je belangrijkste speler daarin. Ajax wordt geleid door ballen. Met meer affiniteit voor een bitterbal dan een voetbal. Het is voor de supporters te hopen dat de falende verantwoordelijken een belangrijk stukje Amsterdamse humor meekrijgen: zelfspot.

Zodat ze zich realiseren dat er buiten het veld maar één bal thuishoort. Een broodje bal.

Meer voetbabbel? Je leest het op tweekeergeelisrood.