maandag 28 december 2009

Akersloot II

Er was ijzel. Ergo, geen schnitzel en geen verhaal.

Als wiedergutmachung, qua verhaal dan, reis ik vandaag af richting Haarlem. Het sleutelwoord is "wellness". Voor mijn meisje een weelde, voor mij een beproeving. Ik heb niets tegen sauna's en andersoortige ontspanningsruimtes, absoluut niet, maar tussen de bedrijven door met je gecleanste scrotum op een kille barkruk een icetea wegtikken...het went maar matig.

Het belooft,
kortom, een legendarische dag te worden.

donderdag 24 december 2009

Akersloot

IJzel en sneeuwstormen voorbehouden heeft het er alle schijn van dat ik vanavond tafel in het bruisende 4-sterren hotel Van der Valk Akersloot (sic). Het is een eerbetoon aan mijn pas overleden oma, die net geen 99 werd.
In de jaren '80 vierden wij haar verjaardagen in het Noord-Hollandse paradepaardje van de legendarische franchiseformule. Ik ga hier de stelling aan dat er in ruim twee decennia niet bijster veel veranderd zal zijn. Daarover dus later meer.
Voor nu laat ik mijn gedachten afdwalen naar die legendarische woensdagavond in 1987. Toen Ajax in de kwartfinale van de Europacup 2 het Zweedse Malmö FF uitschakelde. In De Meer, met twee keer Van Basten en één keer Aron Winter, die toen nog Arie werd genoemd. In Akersloot stond een TV aan. Ik was dertien en snelde met mijn broers wanneer mogelijk, laten we zeggen tussen de schnitzel en de vlaflip door, naar de lobby om zoveel mogelijk van de wedstrijd mee te krijgen. Daar zaten ook volwassen mannen. Akersloters. Mannen van de lach. Mannen van de kwinkslag. We zijn inmiddels een kleine 23 jaar verder, maar de grap van een van hen die duidelijk moest maken dat er aan tafel ook nog mensen zaten heb ik nooit kunnen afschudden.
"Piet, je ijs wordt koud."
Het belooft, kortom, een legendarische avond te worden.

donderdag 10 december 2009

Failliet

Als je een huis koopt – en specifieker, laat verbouwen – zijn er een aantal dingen die je vantevoren van meerdere kanten meekrijgt. Zoals dat gaat zijn dat de dingen die je verkiest te negeren. De gevolgen laten zich vangen in steekwoorden en -zinnen als: geld, schulden, is dat wel verstandig, daar moet je doorheen kijken, geld, maak je niet druk, schulden, alles komt goed, daarvoor moet u niet bij mij zijn, factuur, daar gaat u geen spijt van krijgen, nee nee.. dat is ex-btw, kredietlimiet, ik ben maar de monteur, geld, u hoort van ons, termijnen, dat kunt u nu wel zo zeggen, schulden.

Het mentale failliet houdt hierin bijna gelijke tred met hetgeen zich onder en boven de streep van je bankrekening afspeelt. Ik ben er nog niet uit of degene die ooit zei dat geld niet gelukkig maakt nu heel rijk of juist heel arm was. Veel wijsheid dicht ik hem hoe dan ook niet toe.
Datgeen echter wat je écht over de rand duwt: de teloorgang van het werkethos van de mensen aan wie je al je geld afdraagt. Het is een erger failliet, het morele.


In de wereld van vraag en aanbod leidt dat tot een trieste conclusie. Dat alles te koop is. Maar als het op eer, liefde en betrouwbaarheid aankomt, en je moet kiezen tussen werklui enerzijds en de vergeten dame op de hoek met de gebroken glimlach anderzijds, zet je geld dan op die crackhoer.
It's a safe bet.

vrijdag 4 december 2009

In de wacht

Ik belde het kantoor van mijn meisje en werd in de wacht gezet. Het is een bedrijf dat veelvuldig wordt gebeld, dus je ondergaat het zoals is voorgeschreven bij voldongen feiten; gedwee. Er zijn mensen die het leven op eenzelfde wijze tegemoet treden. Een onbedoelde filosofie die een ontegenzeggelijke aantrekkingskracht uitoefent. Waar zuurstof wordt onttrokken aan verwachtingen, dooft de kans op falen. Het leidt tot een voortdurende uitverkoop van verantwoordelijkheden, tegen elk aannemelijk bod. In het bedrijfsleven is men in ieder geval zo vriendelijk er muziek bij te draaien.

Het bedrijf in kwestie had tot voor kort gekozen voor klassieke muziek. Dat bleek een wat ongelukkige keuze. Klassieke symfonieën bieden een rijk en grillig palet aan associaties. Wanneer je als bedrijf in de business bent van euro’s tellen, andermans euro’s, in tijden van crisis, dan is het op zijn minst pijnlijk wanneer de wachtende zich in een mortuarium waant. Als de schertsvraag of er misschien iemand dood is een retorische blijkt te zijn, is de lach ver weg.

Nadat enkele patiënten hun beklag hadden gedaan is de terminale soundtrack vervangen door luchtige, hedendaagse poptracks. Een genre wat ook wel muzikaal behang wordt genoemd. Op papier een alleszins valide keuze. Ware het niet dat papier geen boodschap heeft aan de effectieve wachttijd. Het is een ander soort verkwanseling van verantwoordelijkheden, maar niet minder effectief.
De trotse vaandeldragers van deze methode zijn ambtenaren. Die begrepen vrijwel direct dat een bepaling op papier kan dienen als wat ook wel de kruipolie is van dictaturen: de gezichtloze
bevelhebber en poortwachter ineen.

Doorgaans niet het type dat zich iets aantrekt van de praktijk. En in die praktijk blijkt muzikaal behang, als het maar lang genoeg duurt, een ervaring die zich gestaag ontvouwt tot een marteling. Niet toevalligerwijs ook een waardevol instrument van de dictatuur. Ter illustratie: er is een Top 20 van gebruikte martelmuziek en er zijn verhalen bekend van gevangenen op Guantanamo Bay die dagen achtereen onafgebroken naar The Real Slim Shady van Eminem moesten luisteren. Het vergt een geringe verbeeldingskracht om de effectiviteit ervan in te schatten.

Natuurlijk is een beller in de wacht geen gevangene. Maar de vrijheid om op te hangen is wat je noemt een schijnvrijheid. En dus hang ik. Met behang dat meer en meer klinkt als hoongelach.

dinsdag 1 december 2009

Voetnoot

In alle eerlijkheid, het was best even geleden. Maar afgelopen zaterdag tikte het me dusdanig plots en hardnekkig op de schouder dat ik wel moest omkijken om te zien wat het was.

Jaloezie. Ouderwets en onversneden.

Het goede gevoel dat ermee gepaard ging was ook voor mij een verrassend danwel vergeten neveneffect. Wellicht heeft het te maken met dosering en lichaamsgewicht. Hoe dan ook, in de juiste hoeveelheid is het een upper waarvan druïdes de formule eeuwenlang vruchteloos hebben nagejaagd. Het lichaam blijft ‘s mens beste dealer, laat niemand u anders wijsmaken.
De verscherpte zintuigen nopen mij dan ook tot de volgende voetnoot in de annalen van mijn gelofte:

Tot jaloezie ons scheidt.