In alle eerlijkheid, het was best even geleden. Maar afgelopen zaterdag tikte het me dusdanig plots en hardnekkig op de schouder dat ik wel moest omkijken om te zien wat het was.
Jaloezie. Ouderwets en onversneden.
Het goede gevoel dat ermee gepaard ging was ook voor mij een verrassend danwel vergeten neveneffect. Wellicht heeft het te maken met dosering en lichaamsgewicht. Hoe dan ook, in de juiste hoeveelheid is het een upper waarvan druïdes de formule eeuwenlang vruchteloos hebben nagejaagd. Het lichaam blijft ‘s mens beste dealer, laat niemand u anders wijsmaken.
De verscherpte zintuigen nopen mij dan ook tot de volgende voetnoot in de annalen van mijn gelofte:
Tot jaloezie ons scheidt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten