Gedane beloftes

Ik dacht aan een gedane belofte. Wat het betekent als je een belofte doet. En of het iets betekent als je een belofte nakomt.
Het leven bestaat bij de gratie van beloftes die niet worden nagekomen. Daar hoeven verder geen consequenties aan gekoppeld te worden, het is meer een algemeen gegeven, iets als bustijden.
Het houdt het spel op de wagen.
Beloftes als smeermiddel, onze zelfverzonnen cliffhangers. Leuk, iets om naar uit te kijken. Het maakt ook niet heel veel uit of je er een doet of een in ontvangst neemt; de illusie dat er iets van komt is achtergebleven bij de eerste relatie die je beëindigde.

De gedane belofte had welbeschouwd niet veel om het lijf. Ik zou een stukje schrijven over een gedane borrel en dat stukje vervolgens plaatsen, hier, op mijn blog. Nu zou je kunnen zeggen dat mijn blog langzaam verwordt tot mortuarium. Een verzameling half vergane teksten, vergeten kadavers waar steeds minder mensen de moeite bij nemen nog langs te komen voor een identificatie. In dat licht bezien heeft dit stukje dus wellicht toch iets van meerwaarde. Een teken van leven, een piekje op de flatline, wie weet leidt het weer tot een ritme.

Over de borrel kan worden gezegd dat het een goede was. Voor iemand die de frequentie waarmee hij borrelt drastisch naar beneden heeft geschroefd geen al te boude uitspraak. Enige onderbouwing is dus op zijn plaats. Iets dat duidt: dit hier wordt niet zomaar gezegd, daar is over nagedacht. Teveel dingen worden gezegd omdat het op het moment wel lollig leek om te zeggen. Daar zitten inderdaad opvallend veel beloftes tussen. Maar waarom de borrel goed was: er werden opvallend weinig oude koeien uit de sloot gehaald. En we hebben het hier over mensen die elkaar geruime tijd niet hadden gezien. Dan ben je dus op een bepaald punt nog niet aanbeland. En aangezien dat punt altijd nog kan worden bereikt, is wat we voor het gemak hoop zullen noemen gerechtvaardigd.
Een cynicus zou erop kunnen wijzen dat er ook een dame aan tafel zat. En dat mannen in een dergelijk geval, als ze maar regelmatig doucht en geen bochel heeft, ergens, onbewust, proberen de leukste te zijn. En daarom in de vluchtigheid verzuimen oude koeien te berde te brengen. Maar dat zou de hoop overschaduwen.
Hoop die op meerdere momenten aanschoof.

Het zit ‘m altijd in kleine dingen. De enige vereiste is dat je er open voor staat. Voor slechte kroegen, bijvoorbeeld. Die na negenen bevolkt worden door vrouwen die wanhoop dragen als een nieuwe legging. Het zit niet, het staat niet, maar iedereen hier heeft er een aan, dus wie maalt er om? Eén deed denken aan de vrouwen uit ‘Goodfellas’. Haar chagrijn bedolven onder een laag make-up. Het scheurt alleen als ze lacht. Zo’n moment doet je plotseling realiseren dat nieuwsgierigheid en nieuwsgierigheid alleen de basis kan zijn van een droeve one night stand. “Zullen we het licht aanlaten? Ik wil je gezicht kunnen zien”.
Die wanhoop weer onverbloemd zien, de verhalen erachter, dat is hoop.
Bij thuiskomst constateren dat je iets meer balans hebt gevonden. Tussen je oude zelf en je nieuwe, die de oude inhaalde terwijl je nog zocht naar de juiste woorden om afscheid te nemen. Ook dat is hoop.
Je badkuip niet meer aanzien voor een wonderbaarlijk groot toilet – briljant, hoe komen ze erop! – ook dat is weldegelijk hoop.
Iemand zichzelf met een twinkeling horen vergelijken met Prinsesje Petronella, vooruit, noem het hoop!

Het gaat te ver om het volpennen van een A4’tje over een dergelijke avond hoop te noemen. Maar hoopvol, waarom ook niet.
Zoals dat ook geldt voor gedane beloftes.
Waarom ook niet.