= Based on a true and truly (well, kinda anyway) amazing story = Zo nu en dan wordt je geconfronteerd met situaties waar je met de beste wil van de wereld gewoon niets van kunt maken. En neem dat niets vooral letterlijk. Dat heeft niets met onwil te maken. Het is puur een kwestie van iets totaal niet begrijpen. En zie dat totaal vooral in z’n totaliteit.
Plaats van handeling? Een volle streekbus. Kortom, zitten waar je zitten kan en accepteren wie je directe reisgenoten zijn. Mijn directe reisgenote bleek bagage te hebben die mij tot in lengte van dagen zal verwonderen. Nog voor ik ging zitten werd ik al geconfronteerd met een weeïge walm. Een walm die ik helaas uit duizenden herken… Dat misselijkmakende mengsel van foam verpakking en fastfood, gevangen in een papieren zak. De trieste geur van uitstervend regenwoud.
Tegenover mij zat een authentieke Big Momma, met twee goedgevulde zakken vol hoogstandjes van de Burger King tussen haar dijen geklemd. Ze zat het niet ongegeneerd naar binnen te werken – wat me eerlijk gezegd ook wat te gortig leek, zelfs voor iemand van haar postuur – dus op die klamme lucht na nam ik er geen aanstoot aan. Maar tegelijkertijd riep het wel een uitermate valide vraag op:
Wanneer zou dit dan wel gegeten gaan worden?
Wetende dat de e.t.a. toch minimaal 25 minuten bedraagt, dacht ik: wat ooit ga je straks met dat eten doen? Nee, serieus. In de magnetron? Au bain-marie?? Het moet hoe dan ook een walgelijk laffe prak opleveren. Als een necrofiel die z’n laatste verovering vooraf nog éven onder de zonnebank legt.
Plaats van handeling? Een volle streekbus. Kortom, zitten waar je zitten kan en accepteren wie je directe reisgenoten zijn. Mijn directe reisgenote bleek bagage te hebben die mij tot in lengte van dagen zal verwonderen. Nog voor ik ging zitten werd ik al geconfronteerd met een weeïge walm. Een walm die ik helaas uit duizenden herken… Dat misselijkmakende mengsel van foam verpakking en fastfood, gevangen in een papieren zak. De trieste geur van uitstervend regenwoud.
Tegenover mij zat een authentieke Big Momma, met twee goedgevulde zakken vol hoogstandjes van de Burger King tussen haar dijen geklemd. Ze zat het niet ongegeneerd naar binnen te werken – wat me eerlijk gezegd ook wat te gortig leek, zelfs voor iemand van haar postuur – dus op die klamme lucht na nam ik er geen aanstoot aan. Maar tegelijkertijd riep het wel een uitermate valide vraag op:
Wanneer zou dit dan wel gegeten gaan worden?
Wetende dat de e.t.a. toch minimaal 25 minuten bedraagt, dacht ik: wat ooit ga je straks met dat eten doen? Nee, serieus. In de magnetron? Au bain-marie?? Het moet hoe dan ook een walgelijk laffe prak opleveren. Als een necrofiel die z’n laatste verovering vooraf nog éven onder de zonnebank legt.
Het erge is, thuis zat er natuurlijk hongerig kroost vol smart te wachten. Tot mama thuis zou komen. Mét eten. Misschien had ze zelfs wel al naar huis gebeld: “Vanavond eten we lekker van de Burger King!”. Broertjes die elkaar kort daarvoor nog naar het leven stonden vallen elkaar triomfantelijk in de armen, hun zusje begint huppelend de tafel te dekken…Hoe meer ik erover nadenk...hoe meer..het..het is verschrikkelijk. Ik hoop haar ooit nog eens tegen te komen. Want ik moét het weten: Waarom?? In welk parallel universum had je gedacht dat het warm zou blijven?!
Burger King heeft overigens nog het geluk dat dit zich in Nederland afspeelde. In Amerika hadden ze een peperdure civiele rechtszaak aan de broek gehad. Want waar wordt benadrukt dat fastfood snel afkoelt? Het leed wanneer je nietsvermoedend je eerste hap neemt... “Three million, your honour!”
Laat Burger King, of welke terroristische fastfood organisatie dan ook, zichzelf en iedereen daarom een plezier doen. Zodat er in de toekomst niet nog meer kindertjes met knorrende maagjes van een wel heel koude kermis thuiskomen. Voortaan staat er gewoon op elke papieren fastfood zak het volgende:
This bag of filth will self-destruct in 5 minutes.
Thank you, drive through!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten