Generatie XL

Wat is eigenlijk de tegenhanger van leedvermaak? Geen idee, eerlijk gezegd. Leed²? Wie weet. Feit is dat je soms zomaar oog in oog staat met leed waar je bepaald niet om kunt lachen. Sterker nog, je wíl er niet eens om lachen. Want hoe fout je humor ook mag zijn…je weet: dit is heel, heel erg.

Nu verkeer ik in de ongelukkige omstandigheid dat ik de laatste tijd vaker met dergelijk leed wordt geconfronteerd dan me lief is. Dan kun je maar één ding doen. Luisteren naar je innerlijke sofa. Even ventileren en weer doorgaan.

Goed! Dat doen we dan maar hè!
Wat is godverdómme het excuus om je na een bepaalde leeftijd volledig te laten gaan?! Om met twee kinnen vermoeid achter je kinderwagen te hangen?? Om daarbij een driekwartsbroek te dragen... Waardoor harde, grote en witte..vooral witte, kuiten op straat komen te liggen! Witte kuiten met blauwe aders! Blauwe aders die ongetwijfeld doorlopen naar dat groteske witte excuus van een ree…

Mijn innerlijke sofa zegt dat ventileren ook met innerlijke rust gepaard kan gaan.

Goed.
Ooit groeide ik op in een groeikern. Laten we deze voor het gemak Purmerend noemen. Later verhuisde ik naar een grote stad. Laten we deze voor het gemak Amsterdam noemen. Anderen, waarmee ik opgroeide, verhuisden niet. Dat kan.

Zo val je elkaar jarenlang niet meer lastig. Tot je op een gegeven moment een relatie krijgt met je jeugdliefde. Die jarenlang niet ver van je vandaan woonde in de grote stad. Maar die je pas weer tegen het lijf loopt wanneer zij alweer is terugverhuisd naar die groeikern. Dat kan.

Wat ook kan is dat je dan weleens boodschappen gaat doen op zaterdag. In die groeikern. In de Albert Heijn XL. Dat is inderdaad een hele grote Albert Heijn. En op zaterdag doen gezinnen daar hele grote boodschappen. Nou en of.

Telkens weer haal ik mij in mijn hoofd
Dat ik die hemel krijg die mij wordt beloofd
Telkens weer wordt alle blauw weer grauw
Sta ik teleurgesteld buiten in de kou…
[Willeke Alberti – Telkens Weer]

Telkens weer kom ik daar anderen tegen. Van vroeger. De één wat bekender dan de ander. Zo goed als allemaal zijn ze ten prooi gevallen aan de gevaarlijkste aandoening die een ieder na zijn of haar dertigste kan oplopen: het verval. Het goddeloze – zo kan ‘IE het immers niet bedoeld hebben – verval.

Buiken. Mijn god wat een buiken. Van mannen waar je vroeger nog weleens tegenop keek. Omdat ze destijds heel wat meer brommers kiekt’n. Nu? Buiken. Dramatische buiken achter de kinderwagen. De blik op eindig.

Konten. Ook. Verschrikkelijke konten. Van vrouwen waar je vroegen nog weleens brommers mee wilde kiek’n. Barbamama bewaar me. Die totale overgave..nee, opgave.

Want dat is het. Niets meer en al zeker niets minder. De reden? Ik kan er maar één bedenken. Ze hebben dat ‘gezin’. Of die ‘relatie’. Hoe dan ook, ze zijn ‘onder de pannen’. Het hoeft, kortom, allemaal niet zo meer.

Fout! Fout-fout-kastijd-me-en-noem-me-shirley-fout! Wil je de rest van je leven aanschuiven achter die blauwgeaderde boterberg? Of met die blubberende ellende van een buik haar moestuintje aanharken? Nee. Natuurlijk niet. Maar je doet het wel. En nu is het te laat. Dergelijk verval kent geen comeback. Zodat je voor je überhaupt op de helft van je leven bent, the point of no return al hebt bereikt. Een pijnlijkere paradox is niet denkbaar.

Tegen iedereen boven de dertig die zich nog kranig weert daarom eenvoudigweg een ‘noodkreet’. Eentje uit het verleden. Die nu echter meer dan ooit dienst doet:

Geef nooit op!
[Peter-Jan Rens – Geef Nooit Op / Kinderprogramma]

De rest van mijn generatie, jammerlijk verworden tot Generatie XL, rest niets dan leed. In de vorm van een lied. Barbra bewaar me.

Mem’ries,
Like the corners of my mind
Misty water-colored memories
Of the way we were

Scattered pictures,
Of the smiles we left behind
Smiles we gave to one another
For the way we were

Can it be that it was all so simple then?
Or has time re-written every line?
If we had the chance to do it all again
Tell me, would we? could we?

Mem’ries, may be beautiful and yet
What’s too painful to remember
We simply choose to forget
So its the laughter
We will remember
Whenever we remember...
The way we were...
The way we were...
[Barbra Streisand – The Way We Were]