vrijdag 29 juni 2007

De kleur van liefde


Terwijl ze lachend en verwachtingsvol omkijkt, neem ik het geheel nog eens goed in me op. Niet dat het ook maar iets verandert…Dit ga ik niet leuk vinden. Feitelijk vreemd, want in mijn jongere, laten we zeggen meer bionische jaren, had ik er geen enkel probleem mee. Geen enkel. Het kon me niet hard en bizar genoeg gaan. Wanneer de onderbuik het woord nam luisterde de rest. En die onderbuik nam geen gevangenen. Gaan, gaan, gáán..zolang het toegestaan was. Destijds met gemak vijf, zes keer achter elkaar. Maar ja, dat was vroeger…en op die begrafenis ben ik al te vaak geweest.

Ze lacht nog steeds. Een beetje pesterig ook nu. Ik haat haar. Haar denigrerende streling over mijn wang sla ik weg. En rot op met je tongzoen, denk ik, maar ik zeg het niet. Klik – klik – klik…ik zit vast. Kan geen kant meer op.

“Ben je er klaar voor schatje?”
“Heb ik nog een keus?”, mompel ik willoos.
“Nee. Weet je trouwens wat de kleur van liefde is?”
“Wat??”
Maar ze antwoordt niet, kijkt alleen gelukzalig omhoog.
Tak-tak-tak-tak-tak-tak-tak…tak…tak…tak…

Natuurlijk, anders beginnen we gewoon met het hoogtepunt. Waarom ook niet. Dit gaat hard aankomen. Mijn scrotum is te oud voor deze onzin. Ik wil hem met een klopje geruststellen maar kan er niet goed bij.

En…weg zijn we. Ik hoor haar gillen, kirren bijna. Ikzelf probeer te schreeuwen.
“Jezus, ik klink als een debiel!”, denk ik.
We gaan harder, harder…sneller, sneller. Ik snak naar adem.
“Whoehoe! Kom op!”, hoor ik haar schreeuwen.
Ik wil terugroepen, geen idee wat, maar probeer dat maar eens als je wereld op z’n kop staat.
“Hoe lang nog?”, denk ik. “Hoe lang nog?!”
Een volle minuut. Waarin ik hard heen en weer word geslingerd.
Links-rechts-links-rechts-links-links…
Ze blijft schreeuwen van plezier, ik kan inmiddels geen woord meer uitbrengen.
Dan..eindelijk. Het stopt. Met een zucht van verlichting - zo klinkt het voor mij althans - komen we tot stilstand.
Klik – klik – klik…de beugel gaat automatisch omhoog. Ik ben er klaar mee. Achtbanen kunnen structureel de pleuris krijgen.

“Nog een keertje?”, hoor ik haar opgewekt zeggen.
Ik kijk haar alleen maar aan. Wat denk je zelf?
“Ooh, schatje…vind je het niet meer leuk?”
“…”
“Geeft niks hoor, doen we het vanavond nog wel een keertje. Thuis.”
“Laat me met rust.”
“Hihi… Hé! En de kleur van liefde?”
“Wat?”
“Wat de kleur van liefde is...”
“Eh…”
“Groengeel, lief, groengeel.”
“Groengeel…”

Had ik al gezegd dat ik haar haat?

1 opmerking:

Anoniem zei

hahaha autobiografisch??

www.theglamourworld.com