I love crackhoeren

Onlangs werd ik van meerdere kanten geconfronteerd met dezelfde vraag: wat heb jij toch met crackhoeren? Zoals je het nu leest, klinkt dat vermoedelijk niet eens als een heel vreemde vraag. Er van uitgaande natuurlijk dat je bent behept met een niet al te dorps referentiekader.

Kom op, ook jij hebt weleens nagedacht over crackhoeren. Of over crack. Of over hoeren. Zoals je ooit ook hebt gemijmerd over dominante dwergsex. Maar voor we afdwalen, terug naar de vraag die er ligt. Wat heb jij toch met crackhoeren? Excuus…voordat je dichter bij jezelf komt dan strikt comfortabel is: wat heb ik toch met crackhoeren? Want gegeven, ik wil ‘haar’ nog weleens terug laten komen. In wat we voor het gemak grapjes kunnen noemen. Maar hoe vaker de grap, hoe groter de waarheid. Of daaromtrent.

Op zich is het af te doen met een eenvoudig beroep op beroepsdeformatie. Het bekt gewoon heel erg lekker. Zowel ‘crack’ als ‘hoer’ zijn op zichzelf staand simpelweg fijne, korte, krachtige woorden. Bovendien hebben beide ‘bagage’. Een associatieve stroom van hartverscheurende ellende..verankerd als het konthaar van een gepensioneerde Zuid-Europeaan. Breng die twee woorden dus samen en je krijgt een geheel dat meer is dan de som der delen. Heel Geschtalt allemaal.

Maar…de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dit niet de volledige waarheid kan zijn. Althans, het zou me verbazen. Want nadat de vraag was neergelegd kon ook ik een warempel “Ja, wat héb ik eigenlijk met crackhoeren?” niet afwimpelen. Daarnaast vroeg ik me af of ik de bezorgdheid van de vragenstellers diende te delen. Voor je het weet leidt een zielenzoektocht tot confronterende onthullingen. Dat je je vriendin liever wat tandelozer ziet. Dat ze eerst even hartgrondig rochelt voor ze aan het pijpen slaat. Of dat – hoewel je er nu niets meer van ziet – je moeder in haar jeugd… Nee. Nee. Mam, sorry. Het dramatisch effect gaat niet voor alles. Nogmaals, sorry.

Ik ben er oprecht over gaan nadenken. Op het toilet. Waar de één leest, de ander sjeest en weer een ander denkt. Soms doe ik het laatste. Eerlijk gezegd brandde het lampje vrij vlot. Ik herinnerde me de documentaire over crackhoeren in Amerika. Verloren vrouwen, volhoudende vrouwen, volgespoten vrouwen. Die van alle schoonheid gestripte zelfkant. Triest, walgelijk, fascinerend. De crackhoer en haar klant zijn symbolisch voor de mensheid die het dichtst bij haar ware aard komt. De mens als dier. Instinctief, overlevend, de ratio negerend...

De crackhoer. Die keer op keer haar rug recht…om weer op haar knieën te gaan. De romantiek van de tragiek. Alle moraliteit ten spijt: I love crackhoeren.

Ik kan er niets aan doen. En voel een t-shirt aankomen.