vrijdag 27 november 2009

Een fanfare van klein geluk

Hugo krijgt vanavond een klein trommeltje. Zo een die hij om zijn nek kan hangen om er vervolgens met twee stokjes met een bolletje aan het eind manisch op los te kunnen slaan.
Vooralsnog vindt die manie een uitweg in rondjes rennen om de eettafel, zo snel als de motoriek toestaat. Daar wordt hard bij geschreeuwd. Een geluid dat het midden houdt tussen de strijdkreet van een hooligan en een indiaan. We zijn erg benieuwd wat hij later wil worden.

Zo nu en dan ren ik joelend met hem mee. Dat doet debiel aan, maar we hebben inmiddels gordijnen. Het is het juk van het ouderschap. Alles wat je kind doet is grappig. Als het kind van een ander als een waanzinnige rondjes om een tafel rent, moet je de neiging onderdrukken een touw op enkelhoogte te spannen.
Hoe cru het ook mag klinken, dat blijft een geruststellende gedachte.

Nog even en er wordt hartstochtelijk getrommeld. En ik zal aansluiten, in een fanfare van klein geluk. Onderwijl denkend aan de kleine Oskar uit ‘Die Blechtrommel’. Het trommelende jochie dat de wereld om hem heen aanschouwt en besluit niet verder te groeien, waarop hij altijd klein blijft. Stilletjes en egoïstisch hoop ik dat het leven de kunst imiteert.

2 opmerkingen:

Monique zei

"Als het kind van een ander als een waanzinnige rondjes om een tafel rent, moet je de neiging onderdrukken een touw op enkelhoogte te spannen.
Hoe cru het ook mag klinken, dat blijft een geruststellende gedachte."

Ja, daar zeg je wat. Cru maar geruststellend!

Unknown zei

Respect...