Mijn meisje en ik.
Ik had er een dag vrij voor genomen.
Want je bent er niet in een zucht doorheen.
Binnen viel op dat er in de IKEA nog altijd een bepaald slag mensen komt.
Het slag dat ten koste van alles poogt duidelijk te maken dat ze er dan mag zijn, in de IKEA, maar dat ze het heel erg niet serieus neemt.
Denk dat vooral niet.
Ze gaan wel met van alles naar huis, maar doen dit vanuit de basishouding.
Lacherig tot aan de auto dus.
Die schaamte zit er klaarblijkelijk nog altijd in.
De IKEA is burgerlijk. In de IKEA komt iedereen. Daar moet je verre van blijven.
Natuurlijk kom jij er ook, maar dat telt dan niet echt.
Denk dat vooral niet.
De wens om vooral maar anders te zijn, hoe heet het…uniek, leidt tot de enigszins sullige paradox waarin we allemaal hetzelfde zijn door anders te doen. Of veinzen anders te doen.
Dat telt ook.
Ik ben me daarvan bewust. Wanneer het moment er om vraagt omarm ik dus de burgerlijkheid, als de missionarishouding van het leven.
Je moet de charme herkennen.
Ik zou kunnen denken dat ik daarom anders ben. Omdat anderen zich er niet van bewust zijn.
Maar denk dat vooral niet.
2 opmerkingen:
Toch mooi dat zoiets burgerlijks als de IKEA dan wel zoveel zelfkennis oproept ;-)
zelfkennis.
het valt je op de meest rare momenten lastig ;)
Een reactie posten