Wat een neger

In mijn bus kom ik vaak een neger tegen.
Hij is een oudere neger en heeft waarlijk een fantastische kop.
Het is of James Earl Jones zes strippen afstempelt, in de 107 in Purmerend.

Bij oudere negers heb ik doorgaans de instinctieve neiging te zoeken naar een saxofoon en heroïne parafernalia.
Bij James weet je dat je qua parafernalia een opvoedkundige draai om de oren zou krijgen.

Elke keer als ik hem zie denk ik: als castingbureaus weet zouden hebben van jouw bestaan… het niveau van de Nederlandse film zou in één klap de internationale allure krijgen die het zo node mist.

Een strenge, rechtvaardige oudere neger.
Noem mij één scenario dat er niet bij gebaat is.
Een man wiens autoriteit boven elke twijfel verheven is.
Het donker timbre van zijn stem nagelt je genadeloos aan de grond. Het soort kastijding dat je eigenlijk wel prettig vindt. Wat je bijna doet wensen dat je wees wordt.
Zodat James je stiefvader kon zijn.
Bij alles wat je in je verdere leven bereikt zou je wijzen naar hem. James zou knikken, amper waarneembaar. En trots, trots zou voorgoed anders voelen.

Ik vermoed dat hij het zelf niet beseft.
Wat voor neger hij is.

Soms speel ik met de gedachte hem te polsen of hij iets voelt voor een carrièreswitch.
En hoe geweldig het dan zou zijn als hij me in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maakt dat ik me moet laten nakijken.