Dag sjaal, dag

Mijn sjaal is kwijt.
Een groene, van Burberry.
Die had ik niet zomaar. Daar heb ik moeite voor gedaan op eBay.
Het heeft er alle schijn van dat ik hem nooit meer terugzie.

Ik vind dat vrij erg.
Over het waarom heb ik nagedacht. Ik ben eruit.
Het is niet zozeer dat ‘ie overdreven duur was. Of dat ik de gedachte aan mijn sjaal om iemand anders nek amper verdraag.
Dat ik niet weet hoe ik hem exact ben verloren is verreweg het pijnlijkst.

Een sjaal wordt onderdeel van een vaste gewoonte.
Een prettige bijkomstigheid daarvan is dat je er niet bij na hoeft te denken.
Dat deed ik dus ook niet.
Mijn sjaal was er. En ik wist waar.
Hij had een beperkt speelveld.
In mijn hand, om mijn nek, op de stoel van de bus naast me, op de stoel van de trein naast me, vlakbij mijn bureau, op de kapstok thuis.
Meer zag mijn sjaal niet. Nu ja, heel soms liet ik hem lekker in de luwte en verpoosde hij enkele uren in de mouw van mijn jas.
Dat vond hij niet eng. Het voelde geborgen.
Want hij wist dat ik hem altijd weer kwam halen.
Tot nu.
Ik heb hem in de steek gelaten.

De regel wanneer je iets kwijt bent is: Ga na waar je dat iets voor het laatst had.
Ik ben mentaal elke uithoek, tot in de diepste krochten langsgeweest en kwam tot de conclusie dat ik het echt niet meer weet.
Wat nog verontrustender was is dat ik, om dat verdoezelen, de hiaten begon te vullen met oude of gemaakte herinneringen. Het verschil daartussen werd niet meer helder.

Mijn sjaal is spoorloos. Daar gaat geen verandering in komen. Zo realistisch moet ik zijn.
Misschien heeft iemand mijn sjaal wel iets heel ergs aangedaan. Hem in de fik gestoken. Of over hem heen gepist.
Ik zou dat heel erg vinden.
Maar te zijner tijd zou ik dat een plekje kunnen geven. Daar ben ik van overtuigd.
Als hij er niet meer is, dan is dat maar zo.

Ik wil alleen weten wat er met hem gebeurd is.