Say it loud

Gisteravond bevond ik mij in Carré met mijn meisje.
We waren bij een voorstelling van de Soul Brothers.
Het zijn brothers die ik kan aanraden.
Ze doen wat het publiek graag heeft. Bekende nummers ten gehore brengen zodat – vergeef me de uitdrukking – het dak eraf kan.
Welbeschouwd zijn ze dus een soort Toppers. Alleen kunnen ze beter zingen. En dansen.
En zijn ze zwart.
Daarin zit ‘m de kneep.

Denk van negers wat je wilt, maar ze kunnen inderdaad harder rennen, beter zingen en beter bewegen. De lus van mythische proporties krijgen ze er daardoor min of meer gratis bij.
Of hij er nu hangt of niet.
Mijn meisje zei dat aan de angst voor genoemde kwaliteiten de slavernij ten grondslag heeft gelegen. Ik was het met haar eens.
Die blanken destijds begrepen: geef ze de kans en ze lopen er mee weg.
Zij zwoel en swingend de boel regeren, wij houterig langs de kant, onze buiken inhoudend in de hoop een glimp te kunnen opvangen van wat ooit als maatstaf werd gepercipieerd.

Vrouwen, zwart en blank, zien die kwaliteiten ook.
Dat leidde gisteravond tot een wonderlijk schouwspel.
U mag me corrigeren, maar het heeft er alle schijn van dat vrouwen bij een concert hun gram halen op alle mannen, wereldwijd, van alle tijden.
Gillend, joelend en schreeuwend zwellen ze aan tot een organisme dat het individu overstijgt. Een hartstochtelijk monster dat een onzichtbaar slakkenspoor door de zaal trekt.

Onder het motto: zwoele zang is leuk, maar doe maar stomende seks.

De Soul Brothers toonden zich doorgewinterde brothers.
Zelfs de omvangrijke brother – denk Luther Vandross, Barry White – wond routineus heel vrouwelijk Carré om zijn vinger.
Waarmee eens te meer bewezen werd wat Eddy Murphy al riep in ‘Raw’:
Singers get all the pussy.

Especially if they’re black.