Het was een poster van Diesel. Ik probeerde te ontwaren of de jongen in de Dieselbroek een grote tattoo op zijn rug had, of dat het olie was. Wat het dieselolie zou maken.
Wat vrij flauw is.
Ik zat dus te kijken met een moeilijk gezicht. Dan kan het lijken of je boos kijkt. Op het spectrum van de gezichtsuitdrukking ontlopen beide elkaar weinig.
Toen ik had geconstateerd dat het geen tattoo noch olie betrof pasten mijn ogen zich weer aan. Dat vergrootte mijn gezichtsveld, waarin zich al die tijd een negerin had schuil gehouden, zo bleek.
Haar blik zei: wat zit jij nou te kijken. En ik dacht: nee, jij dan.
Daarop rolde de knikker.
Het moeilijke kijken naar de abri had zij persoonlijk opgevat.
Een eerlijke vergissing. Van beide kanten.
Maar ik schakelde, heel even, vol door naar de paranoia.
Ik had een capuchonvest aan. En ben vrij kaal. En ik keek moeilijk.
Kortom, ik sloot niet uit dat mij enige nationalistische overtuiging werd toegedicht.
Vroeger had ik dat vervelend gevonden.
Nu liet ik het los zodra de bus de halte verliet.
Toen ik uitstapte zag ik mensen in hun huizen. Ze zaten te dicht op hun grote televisie (1 m. breed = 5 m. afstand) en keken RTL Boulevard. Ik haat RTL Boulevard.
In de steeg hing een zweem van spruitjes.
1 opmerking:
Had mij ff gebeld. Ik regel 't met die negerin.
Een reactie posten