En hij is weer gevuld

Vanochtend pakte Hugo zijn surrogaatapparaat dat hem moet doen vergeten dat er echte telefoons en afstandbedieningen bestaan. Dat het ding in het geheel niet helpt, zal geen verbazing wekken.

Maar waar het om ging: hij hief het apparaat omhoog en hield hem tegen zijn oor.
Toen begon hij te praten. Alsof hij iemand aan de telefoon had.
Ik keek naar hem, maar hij keek niet terug. Hij keek alsof hij iemand aan de telefoon had.
De telefoonblik. Net voor zijn eerste verjaardag.

Voor wie niet bekend is met de dynamiek achter het jonge ouderschap: de kinderhand krijgt u er bij de geboorte gratis bij.