Ongemakkelijke romantiek

Een televisierecensent schreef over de film Hope Floats in een wegwerpkrantje. Er stond dat het een wat ‘ongemakkelijke romantische komedie’ was.

Ik heb Hope Floats zelf niet gezien. Het gaat over een jonge vrouw die terugkeert naar haar geboortedorpje, ergens in Texas. Daar doet ze, in de zucht naar een nieuwe start, welles-nietes met de ruwe bolster, blanke pit van Highschool. Hij is nooit weggegaan.
Het einde laat zich raden. Het wordt neuken achterin de pick-up na een brutale opmerking en schoorvoetende dans tijdens de jaarlijkse pompoenenoogstfestiviteiten, waarna de aftiteling nog vooraf wordt gegaan door romantisch geschommel op de veranda onder het genot van zelfgemaakte limoenenlimonade.
Met ijs.

Een hartverwarmend tafereel, maar de echte intrige ontspruit uit de bijna achteloze opmerking van de recensent.

Ik probeer het me voor te stellen.
Wat dat is, een ongemakkelijke romantische komedie.
Ik denk dat hij schreef vanuit het perspectief van ons, de kijker.
Maar waar schuurt het?

Moet worden gedacht aan plaatsvervangende schaamte? Zodat je na een half uur niet meer kijkt omdat je wilt, maar omdat je moet, min of meer?
Is het een kwestie van persoonlijke hygiëne? Waarbij je op goed moment merkt dat je jezelf “In vredesnaam niet daar…” hoort mompelen?

Ik kom er niet uit.
En ik zit er al vijf minuten over na te denken. Wat lang is, in deze.
Als ik een gooi moest doen: de combinatie van romantiek en ongemak, het klinkt als momenten die eenieder bekend voorkomen. Alleen hebben we onszelf aangeleerd er niet op te letten. Of over te vallen. Zolang het maar bij momenten blijft. Momenten kun je bedekken. Of rationaliseren.
Ja, je kunt het altijd nog rationaliseren.
Wij hebben dat liefde genoemd.

Ik denk alleen niet dat dat is wat bedoeld werd.