Het deksel van het treintoilet was naar beneden gedaan, maar de veegheid ervan beklijfde niet.
Voor een fractie, dan.
De toiletrand lonkte verleidelijk naar de lagune van pis er vlak onder. De dans werd schuchter beantwoord. Een achtjarige ballerina in duet met haar spiegelbeeld.
Een toilet verder herbergde teveel risico’s.
De trein was ter hoogte van de burelen van Het Parool. Uitslingeren op het moment dat de deuren zouden openen leek mij niet de gewenste handeling.
Ophouden kweekt karakter.
Maar wat is de meerwaarde van karakter tijdens iets banaals als naar huis gaan.
Het heeft iets onnodigs. Alsof je je in een smoking hijst voor een vrijdagmiddagborrel.
Nu aan de plichtmatige situatieanalyse was voldaan kon ik me kwijten aan mijn taak.
Tijdens de met zorg uitgevoerde dans stuitte ik op een les die wat in de vergetelheid was geraakt.
Dat je veel, erg veel zelfs, doet om een doodeenvoudige reden.
Om te kijken of het kan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten