De McGyver in mij

Er komt een bioscoopversie van McGyver.
Ik ben een groot fan van McGyver. Twee recente gebeurtenissen echter nopen mij deze bewering bij te stellen.
Ik ben een adept.
Wanneer het er om spant, wanneer benauwde situaties vragen om onorthodoxe oplossingen, dan pull ik een McGyver.

Het begon met een niersteen. Die zat vast. En goed ook.
Water, springen, bidden. Het waren vruchteloze regendansen op een uitgedroogde akker.
Tot ik, vlak voor de paniek echt wilde huishouden, een helder moment had.
In het kort: Ik masturbeerde hem eruit. (In het lang: hier).
Een speciaal verrichte handeling in de moeilijkste categorie. De padvinder in mij glom van trots toen het verworven insigne werd opgespeld.

Enige weken later bekeek ik mijn neus. Op de neusvleugel dissoneerde een wit stukje huid.
Een relikwie dat het gevolg was van stelselmatig ‘poetsen’ (= het masseren van het puntje van de neus met duim en wijsvinger. De poetser is zich van de daad doorgaans niet bewust).
Dat witte stukje moest weg.

Ik begreep direct hoe.

Met een vlam verhitte ik een naald, waarna ik met vaste hand het witte stukje huid op meerdere plaatsen doorboorde.
De huid is nu bijna genezen. Het witte stukje is niet meer dan een herinnering.

Nu is het slechts een kwestie van wachten.
Op een nieuw avontuur.